در آغاز

1– سلام.
2– چرا اینجا؟ نمی‌دونم. خیلی وقت بود که چنین تصمیمی داشتم، تا به این دفتر آبی رسیدم. به هر حال در این وبلاگ شما چیزی به غیر از خط‌خطی‌های ذهن من نخواهید خواند. شاید روزی این خط‌خطی‌ها به خطوطی منظم و با‌معنا تبدیل شوند؟
3- در جدال با خاموشی: همواره یکی از دغدغه‌های من، در یک نقطه و در یک لحظه پناه گرفتن بوده؛ سکوت رو همیشه دوست دارم، آرامش رو و خلوتگاهم رو. همیشه پژواک سکوت در جدال‌های درون و بیرونم، آرامش خاطری خوش بوده و هر جا که این سکوت رو شکستم، بازی رو باختم. سکوت برای من درجا زدن و آرام گرفتن نیست. آرام گرفتنی که متاسفانه این روز‌ها گرفتارش هستم و برایم آزار‌دهنده است...
4- برای خودم خیلی مهم بود که امروز – 29 اسفند – تاریخ اولین مطلب این وبلاگ باشه. بیش از یک قرن است که ما – ایرانیان - برای رسیدن به آزادی و استقلال مبارزه می کنیم و چنین روزی از دید بنده، سمبل نیکویی برای آرمان آزادی‌خواهی و استقلال‌طلبی جامعۀ ما‌ست. نظیر این روز در سدۀ اخیر تاریخ ایران کم نیست و ما همچنان در جدالیم تا عطر خوش آزادی و استقلال را در هوایی که از آن نفس می‌کشیم، ببوییم.
5- در این وبلاگ هیچ خط قرمزی نمی‌شناسم، جز رعایت حرمت و آزادی دیگران که آن هم آبی‌ست.
6- پیشاپیش از اینکه مطالب این وبلاگ رو می‌خوانید و احیاناً نظرات خودتون رو مطرح می‌کنید، ممنونم. از امیر‌حسین عزیز و سایر دوستانی که در طراحی من رو یاری دادند، ممنونم. همچنین باید از دوستانی که به بنده در ساختن اینجا کمک کردند، تشکر کنم؛ به‌ ویژه از بچه‌های پرشین‌تولز، بلغان‌تولز، امید و داریوش عزیز.
7- و در آغاز:
عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز