فاجعه‌ی بشری

می‌خواستم در مورد 13‌به‌در و نحسی این روز و این خبر که صدام به کمک بعضی از سران قبایل عراقی دیشب موفق به فرار از زندان شده و در منطقه‌ای سنی نشین در غرب عراق اعلام خود‌مختاری کرده، بنویسم. اما با شنیدن خبری دیگر ذهنم از مواردی که نوشتم، کاملاً منحرف شد:
"قهوه‌ی رایگان از غذای انسان‌های ایالت میشیگان آمریکا حذف خواهد شد. به گزارش آسوشیتد‌پرس برای 250000 دلار صرفه‌جویی در سال از ماه مارس 2005 دیگر از قهوه‌ی رایگان در زندان‌های این ایالت خبری نخواهد بود."
به نظر من این اتفاق چیزی جز یک جنایت نمی‌تواند باشد. چگونه کشوری که خود را سردمدار حقوق بشر در دنیا می‌داند، به خودش اجازه می‌دهد که زندانی‌ها را از نوشیدن قهوه‌ی رایگان محروم کند! سازمان‌های مدافع حقوق بشر کجا هستند؟ به نظر شما این یک فاجعه‌ی بشری نیست؟

.
.
.

اظهارات یک پزشک ایرانی درباره‌ی مرگ خانم زهرا کاظمی، این پرونده را وارد مرحله‌ی جدیدی خواهد کرد. هنوز موضع‌گیری جدی از سوی مقامات ایرانی به‌جز دو مورد تکذیب مسئولین بیمارستان بقیةاللهِ اعظم و همین‌طور اظهارات سخنگوی وزارت امور خارجه نشنیدم. وارد چند و چون ماجرا که نمی‌توان شد... اما دو مطلب مدام در ذهنم بی‌قراری می کند:
- پیگیری دولت کانادا برای دفاع از حقوق هر یک از شهروندان خود در هر گوشه‌ی دنیا، قابل تأمل است. آیا دولت ایران هم در موارد مشابه، چنین عمل کرده است؟
- اظهارات این پزشک ایرانی می‌تواند کذب باشد و شاید ایشان تنها به‌خاطر گرفتن پناهندگی سیاسی از دولت کانادا به چنین‌کاری دست زده‌اند. اما اینکه یک پزشک ایرانی که به‌روایتی جانباز 70 در‌صد است، پس از 8 سال جنگ، 8 سال سازندگی و 8 سال اصلاحات تقاضای پناهندگی سیاسی برای خود و خانواده‌اش می‌کند (حال چه از راه دغل‌کاری و چه از راه دیگر)، قابل تامل نیست؟ اینجا دیگر صحبت از فرار مغزها نیست...