درباره‌ی یک پیشنهاد «سپید»

پیشنهاد «سپید» عیسی سحرخیز در مورد انتخابات ریاست‌جمهوری، پیشنهادی قابل تأمل است. این پیشنهاد را از طریق مقاله‌ی جمشید اسدی که خبرچین (خبرگزاری وبلاگ‌شهر) به آن لینک داده است، خواندم.
ایشان پیشنهاد خود را در دو مرحله ارائه داده‌اند. مرحله‌ی نخست این پیشنهاد تاکید بر انتخابات آزاد، نفی انتخابات فرمایشی و نظارت استصوابی از طریق بر‌ تن کردن جامه‌ی سفید و نفی خشونت و شرکت در گردهمایی‌ها و میتینگ‌ها در فضای باز، میادین و پارک‌هاست.
فکر می‌کنم محافظه کاران امروز بیش از هر گروه دیگری از این خواست‌های مردم ایران آگاه هستند. کدام نهاد حکومتی‌ست که نداند اکثریت مردم با اعمال نظارت استصوابی در انتخابات مخالف هستند؟ قرار است چه پیام جدیدی در این گرد‌همایی- ها به حاکمیت صادر شود، که تا‌ کنون صادر نشده است؟
مرحله‌ی دوم پیشنهاد «سپید» در دو حالت مطرح می‌شود. حالت اول منوط به فراهم شدن زمینه‌ی انتخابات آزاد در روز رای‌گیری‌ست که در آن‌ صورت "باز در صحنه خواهيم ماند، سفيد خواهيم پوشيد، پرچم سفيد در دست خواهيم گرفت... فرياد خواهيم زد رئيس جمهور تداركاتچي نمی‌‏خواهيم و پيگير مطالبات و خواسته‌های خود هستيم". حالت دوم این مرحله رد صلاحیت نامزد های مورد نظر ما و در کل عدم امکان برگزاری یک انتخابات آزاد در 28 خرداد 84 است که در این حالت "... باز در خانه نخواهيم نشست، با جامه‌ای روشن بر تن و پرچمی سفيد در دست و ... با برگ رای سفيدی در صندوق به خشونت‌طلبان و مستبدان نه خواهيم گفت... اين رنگ سفيد، اين حركت مسالمت آميز و اين رای پيام مردم ايران خواهد بود."
هر چند بعید به‌نظر می‌رسد که پیش شرط حالت اول مرحله‌ی دوم پیشنهاد «سپید» - امکان شرکت در یک انتخابات آزاد - فراهم شود، اما آیا مشکل امروز ما برگزاری یک انتخابات آزاد است؟ آیا اقتدار‌گرایان پس از آن دیگر به خواست و اراده‌ی ملی تن خواهند داد؟ آیا این رای پیش از آن که نشانگر یک انتخاب آزاد باشد، نشانگر تائید اعمال اقتدارگرایان در این هشت سال و تن دادن به آن سنگ‌اندازی‌ها برای چهار سال دیگر نیست؟ منکر پیشرفت‌های حاصل شده در این دوران نیستم، کسی هم نمی‌تواند ره صد ساله را در یک شب طی کند و قرار هم نیست واقعیت‌ها را نادیده بگیریم و تنها به ایده‌ال‌ها فکر کنیم؛ ولی از دید بنده اقتدارگرایان با این رای ما، قدرت مانور بیشتری می‌گیرند. از دست دادن این صندلی برای آن‌ها که تنها این پست را ندارند، تنها یک شکست یک‌ماهه است. آن‌ها امروز بیشتر محتاج این رای هستند تا به‌دست آوردن صندلی ریاست‌جمهوری.
در حالت دوم این مرحله از پیشنهاد مطالبی طرح شده است که در شرایط کنونی باید مد‌نظر داشت. اینکه "اگر مردم از انتخابات قهر كنند، گوشه عزلت گزينند و در خانه بنشينند، ژنرال‌های داخلی و خارجی آينده ايران را ترسيم خواهند كرد..."، گزینه‌ی چندان دور از فکری نیست. اکثریت ما نمی‌خواهیم زمانی فرا‌ رسد که هر روز از تهران و سایر نقاط کشور خبر چند انفجار و چندین کشته و مجروح را بشنویم (و یا خودمان یکی از آن‌ها باشیم). از سوی دیگر من هنوز مطمئن نیستم که این رای سفید مانند آن بیست میلیون رای، به نفع خویش مصادره نخواهد شد و هر جناح و دسته‌ای (چه در داخل و چه در خارج) نخواهد گفت این رای سفید، رای به من بود! و و من هنوز مطمئن نیستم که این رای سفید آن تلنگر لازم را به آنجا که باید، وارد خواهد کرد یا نه؟

لینک‌های مرتبط:
- چرا من به معين رای می دم؟ (خورشید خانوم) - از دستش ندید؛
- رای سپید یا رای سکون؟ (م. کردی) - موقع خوندن خونسردی‌تون رو حفظ کنید!

و همینطور:
- ده بحراني كه ايران را به ويراني خواهد كشاند (نقطه ته خط)؛
- دریغ از درون (سایه آبی)؛