تردید در آینده‌ی NGO ها

ویژه‌نامه‌ای به دستم رسید از نمایندگی سازمان ملی جوانان در استان تهران که ویِِِِژه‌ی اوقات فراغت تابستان 1384 بود و در آن سخنانی از نماینده‌ی سازمان ملی جوانان در استان تهران با عنوان "با اوقات فراغت جوانان سلیقه‌ای برخورد نکنیم" چاپ شده بود. در میان سخنان ایشان به نکته‌ای قابل توجه برخوردم:
« ... وی درباره‌ی مشکلات بودجه در سال جدید گفت: امسال محدودیت ما در مسائل ابلاغی بودجه بیشتر شده است و بسیاری از بودجه‌های سازمان ملی در سال 84 توسط مجلس شورای اسلامی به‌صورت تکلیفی درآمده است. به این جهت از کل اعتبارات ابلاغی، بخشی به برنامه‌ی 30211 تعلق دارد که کمک به گسترش فرهنگ و معارف قرآن در میان جوانان است و بخش دیگرش از محل برمانه 30303 کمک به تقویت تشکل های قرآنی خواهران است...».
قصد غر زدن و این‌که بگویم پس با این حساب تکلیف تشکل‌هایی که در زمینه‌ی محیط زیست، امور هنری، گردش‌گری و ... فعالیت می‌کنند چیست، را ندارم. با چنین طرحی این تشکل‌ها یا باید به ریا در طرح‌های خود روی بیاورند یا باید نگاه‌شان به آسمان باشد. هر چند این ایراد به خود این نهاد‌ها وارد است که یک تشکل غیردولتی نباید وابسته به بودجه‌ی دولتی باشد و از لحاظ مالی باید خود درآمد‌زایی باشد. اما این حرکت جوان بی‌حمایت دولت نیز بسیار شکننده است.
تشکل‌های غیردولتی قرار بود زیربنای جامعه‌ی مدنی ما باشند. آن حلقه‌ی مفقوده‌ای که در این انتخابات موجب گسست جریان اصلاحات و متن جامعه شد، می‌توانست همین تشکل‌های کوچک غیر دولتی (در ایران نیمه‌دولتی یا تمام دولتی) باشد. به هر حال این نکته را آبادگران ساکن مجلس به‌ خوبی فهمیده‌اند و این طرح نشانه‌ی تیر خلاصی‌ست که ظاهرا به این نهاد‌های مدنی شلیک شده است.